Sıtkı Şeremetli – Köşe Yazısı

Fakirlik ve zenginliğin ne olduğunu hiç bir zaman tarif etmek mümkün değildir. Bazen para zenginlik sanılır ama her durumda bu geçerli değildir. Hasta insan için sağlık, olmayan için evlat, ya da kaybedilen ana, baba, kardeş ya da bir başka sevgi bazen en çok hayal edilen, arzulanan zenginlik olur.
Bu hikâye ne güzel bir örnek?
''Kadının biri, cömert olduğu söylenen yaşlı bir bilgeye gidip:
- Bu şehirde benden fakir insan yok! Demiş. Bana biraz yardım eder misiniz?
Bilge adam, kadının kucağındaki bebeğin bir ipeği andıran yanaklarını okşayıp öptükten sonra:
- Demek fakirsin! Demiş. Hem de çok fakir. Ama karşılıksız yardım yapmak, âdetim değil! Eğer yardım istiyorsan, çocuğunun parmağını satman gerekir…
Kadın, önce deli olduğunu sanmış bilgenin. Daha sonra da, kötü bir şaka yaptığını... Ama adam ciddî görünüyormuş.
Kadına bir kese altın uzatıp:
- Ayak parmağına da razıyım! Demiş. Zaten cerrah olduğumdan, ona acı çektirmem.
Kadın, bütün kanını donduran bu teklif üzerine kaçmayı düşünürken, adam:
- Sadece tırnağını söksem de olur! Diye devam etmiş. Biliyorsun zamanla yenisi çıkar.
Kadın, bu ruh hastasına daha fazla dayanamamış. Ve kapıyı çarpıp uzaklaşırken, adam onun arkasından:
- Nasıl bir fakir olduğunu anlayamadım! Diye bağırmış. Kucağındaki hazinenin tırnak kadar bir parçasını, bir kese altına değişmiyorsun!
Bazen o kadar başka şeylere yoğunlaşır, kafamızdan sürekli olarak o düşünceleri geçiririz ki, elimizde var olan zenginliklerin farkında bile olmayız.
Sağlık gibi. Evlat gibi. Ana baba, kardeş, eş gibi… Ya da başkaları gibi...''