Sıtkı Şeremetli – Köşe Yazısı

Yüzbinlerce insan göçüyor.
Deprem afetinde yakınlarını kaybeden, tüm varlıklarını yitiren on binlerce insan başka illere göçüyor.
Ve bu göç, yokluk içinde, sonunun nasıl olacağı belli olmayan bir göç.
Peki, kolay mı?
Doğup büyüdüğün topraklardan kopup yeni bir yaşama başlamak…
Maddi tarafını bir yana koysak bile manevi yanı çok acı…
xxx
Empati yapmak istedim.
Türkiye'de nice daha güzel şehrimiz varken bana kim sorsa ''Benim yaşayabileceğim şehir Balıkesir'' derim.
Çocukluk yıllarımı geçirdiğim Karesi Mahallesi, büyüdüğüm Dereboyundaki o büyük bahçeli ev… Nasıl unuturum?
Gençlik yıllarımda gururla yürüdüğüm Milli Kuvvetler Caddesi, Anafartalar caddesi unutulur mu?
Atatürk Parkı, Toygar, Sakarya, Kırımlar Mahallesi, Ege, Vicdaniye, Gündoğan, Gümüşçeşme vb. mahalleler ve oralarda yaşayan kadim dostlarım.
Sonradan kurulsa da ilerleyen yaşlarımın dost mahalleleri Adnan Menderes, Bahçelievler, Kuvay-ı Milliye.
Özellikle çocukluk yıllarımda Bayram ve cuma namazlarımızın yüce mekânı Paşa Camii, Karesi Yatırı…
Balıkesirspor ile birlikte acı ve tatlı günlerimizi yaşadığımız Atatürk Stadyumu…
Köylerim, İlçelerim…
Her karış sokağında anılarım olan BALIKESİR…
Zor olurdu bu şehri terk etmek, çok zor...
xxxx
Meseleye bu gözle bakın.
Hatay, Malatya, Kahramanmaraş, Adıyaman vb. deprem yaşayan iller, ilçeler…
İnsanlar akın akın başka illere göç ediyorlar.
Sırtlarında kaybettikleri ana, baba, kardeş, evlat, komşularının acılarıyla.
Kolay mı?
Değil elbet.
Evlerinin enkazını bırakmıyorlar geride sadece… Tüm anılarını da bırakıyorlar.
Yeni bir hayat değil aradıkları.
Ellerinde kalanlarla yaşamlarını sürdürebilecekleri yeni yerlere yürüyorlar.
Ve hepsi çok iyi biliyor artık hiç bir şey eskisi gibi olmayacak,
Allah hepsinin yardımcısı olsun.