Sıtkı Şeremetli – Köşe Yazısı

Geçmiş yıllarda Kuvayı Milliye Günü ile ilgili çok yazılar yazdım.
''Balıkesir'e İstiklal Madalyası verilmelidir'' diye kampanyalar düzenledim, binlerce imzayı TBMM'ye, Ülkeyi yönetenlere gönderdim.
Ama bu yıl Kuvayı Milliye gününde yazı yazmadım.
''Balıkesir'e İstiklal Madalyası verilmelidir'' demedim.
Neden?
Çünkü, Balıkesir'den, ecdadımdan ve tarihimden utandım!
Ecdadın yüceliği karşısında bu günkü nesil Balıkesirlilerin acizliği beni ziyadesi ile üzdü.
Yıllardır yazıp söylemişiz… Olmamış!
Dönem dönem siyasiler, yerel yöneticiler, kitle örgütleri ''Balıkesir'e İstiklal Madalyası verilsin'' kampanya yarışına giriştiler… Olmadı!
Sonra?
Her 16 Mayıs'ta Kuvayı Milliye günü kutluyoruz.
Kutlama mesajları art arda geliyor.
Sözler güzel, lakin sonuç yok.
Tabi bu arada şunu da söyleyeyim; bu etkinlikler bir haftalık programla başladı, sonra bir güne dönüştü.
Siyasiler Balıkesir'in sesini Ankara'ya duyuramıyorsa,
Odalar, Meslek örgütleri bu sesi yükseltemiyorsa,
Şehir ortak tepki gösteremiyorsa,
herkes sussun!
''Kuvayı Milliye şehri Balıkesir!''
Şehir, Kuvayı Milliye şehri ama şehrin bugün ki insanları hangi durumdalar.
Kırıcı olmamak için fazla söz söylemek istemiyorum.
Ama şunu da söylemeden edemeyeceğim:
Ecdat dün üzerine düşen görevi yerine getirdi.
Bugün hepsi rahmet ile anılıyor.
Peki bugün bu konuda üzerine düşen görevi yerine getiremeyenler…
Onlar… Siz… Biz…
Gelecekte nasıl anılacağız?
Başta siyasiler olmak üzere bugün şehir yönetiminde söz sahibi olanlar bu sorunun cevabını bir değil, iki kere düşünmelidir.